На атуленых пацалункамі плячах
крылы праразаюцца,
працінаючы чаканым болем
да скрозі спакутаванае сэрца,
мілосьці поўнае.
Трызьню, трызьню па начох,
як нашыя цені цалуюцца,
як яднаюцца цені...
Спатолі, спатолі, спатолі!..
Хоць ценьмі...
Ценем бы стаць тваім...
Ды раптоўна –
як дзіця пазашлюбнае –
успамінаецца:
прывіды ценяў ня маюць,
ім належыць выключна
сподзеў і прывіднасьць іх.
Мы ж прывіды нашых каханьняў.
Мы іхнія цені, сасьнёны.
28.I.2004.
|
|
